فردی به نام "نورمن کازینز" در کتاب تشریح یک بیماری اینطور می گوید که برای داشتن یک زندگی خوب وسالم، به چه نحوی با بیماری فلج به مبارزه پرداخته است. او اعتقاد دارد که خندیدن زیاد به عنوان داروی اصلی او برای درمانش عمل کرده است. کازینز معتقد بود که بازگشت جدی او به زندگی، باعث سرعت گرفتن مراحل درمانی اش شده بود و به این نتیجه رسید که خنده، می تواند شرایط را برای او تغییر دهد. او آنقدر به بهانه های مختلف به خندیدن پرداخت تا علائم و درد بیماری اش به تدریج ناپدید شد و به این ترتیب توانست به همگان ثابت کند که : " خنده بهترین داروست."(به نقل از کتاب راز شاد زیستن)

آنچه مسلم است اینکه وقتی ما می خندیم، گویا همه چیز به نفع جسم و ذهن ما پیش می رود.

"ماده آندروفینی" که در هنگام خندیدن در مغز ما آزاد می شود، به گونه ای است که احساس داشتن "پرواز طبیعی" را به ما می دهد و در سیستم تنفسی به گونه ای عمل می کند که انگار به ورزش دویدن پرداخته ایم.

خندیدن مزایای بسیاری دارد. خنده موجب کاهش درد می شود. اما فراموش نکنیم که تنها زمانی قادر به خندیدن هستیم که خیالی آسوده داشته باشیم. شاید به همین خاطر است که فیلم ها و کتاب های کمدی و خنده دار، مثل مسکن هایی عمل می کنند که موجب کاهش درد در بدن هستند. بهتر است باور کنیم که آنچه بیش از هر چیز برای سالم ماندن به آن نیازمندیم، خندیدن است.

افرادی را تصور کنید که با مشکلات مختلفی مواجه هستند. یکی مشکل مالی دارد و در آستانه ورشکستگی است. فرد دیگر با یک سانحه رانندگی مواجه شده. دیگری درگیر مشکلات خانوادگی و جدایی از همسرش است. در این شرایط به شما خندیدن را تجویز نمی کنیم اما همه ما می دانیم که غمگین بودن در این شرایط و فرو رفتن در غصه و ماتم، اوضاع را بسیار بدتر از انچه که هست، می کند.

لازمه ی هنر شاد بودن، توانایی خندیدن به مشکلات در کوتاه ترین زمان ممکن، بعد از وقوع آنهاست. ممکن است افرادی باشند که با داشتن مشکلاتی مشابه با مشکلات مذکور تا دو سال نتوانند بخندند. در این میان کسانی هم هستند که در مدت زمانی کوتاه به این نتیجه می رسند که به مشکلاتشان بخندند. بنابراین افراد خودشان باید انتخاب کنند که تا چه مدت زمانی در غم و اندوه باقی بمانند.

همه مردمی که بر روی کره زمین زندگی می کنند به نوعی با مشکلات مواجهه هستند. هرکس در زندگی برای خود مشکلاتی دارد اما آن دسته از مردم که شاد هستند به این معنا نیست که از تمامی امکانات خوشبختی و رفاه در زندگی برخوردارند. آنچه زیباست این است که چنین افرادی خود را از انتظار کشیدن برای ناخوشی های بعدی زندگی، نجات می دهند.

بیائید گه گاه به خود خاطر نشان کنیم که ما انسان هستیم و مثل همه انسانهای دیگر، ممکن است اشتباه کنیم. هیچ یک از ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم که زندگی بی عیب و نقصی برای خود دست و پا کنیم. چون ما از سیاره دیگری به زمین نیامده ایم.

در زمینه شاد بودن و سبک بالی، بهتر است سعی کنیم به کودکان نگاه کنیم و از انها بیاموزیم. کودکان موجوداتی لطیف و بی گناه هستند که به گونه ای طبیعی و بدون احساس خجالت و تکلف، به همه چیز می خندند. گویا کودکان بهتر از سایرین می دانند که خنده های واقعی و از اعماق دل، آنها را سالم ومتوازن نگه می دارد.

بچه ها در حالی به این جهان می آیند که تمامی وجودشان سرشار از نوعی شادی سیری ناپذیر است. این خجالت آور است که بیشتر ما انسانها، وقتی به دوران بزرگسالی وارد می شویم، فکر می کنیم که باید با این نگرش جایگزین، زندگی کنیم که: " زندگی سراسر جدی است و شوخی بردار نیست."

به یاد داشته باشیم که همه ما در قبال خود و دیگران مسئولیم. مسئولیتی که به ما می گوید از زندگی مان لذت ببریم. آنچه مشخص است اینکه همه ما با شاد بودن، از بهترین احساسات بهره مند می شویم. انسانی که شاد است، با دیگران رفتاری خوب و شایسته دارد، در انجام کارهایش با عملکرد بهتری روبروست و کارایی بالاتری دارد. فردی که شاد است، احتمالا خوش خلق است و اطرافیان از مصاحبت با فرد خوشرو و خنده رو، لذت می برند و از حضور چنین فردی انرژی کسب می کنند.

کلام آخر اینکه: زندگی آنقدرها هم جدی نیست. بیایید خندیدن و شاد بودن را جدی تر بگیریم.